Erasmus School of Law

Erasmus School of Law (ESL) is gevestigd in Sanders Building, het voormalige L-gebouw van de Rotterdamse campus, in 1987 ontworpen door Wim Quist. De transformatie van het verouderde gebouw is voor het ESL deel uitgevoerd door Jo Coenen. Het interieur is door interieurarchitect Hans Fransen ontworpen. Fransen vormde samen met wetenschapper Helen Stout en beeldend kunstenaar Ilja Walraven het ontwerpteam, dat garant stond voor de kwaliteitsslag die de faculteit voor ogen stond. Gezamenlijk formuleerden zij een kwaliteitskader, waarin vorm en inhoud met elkaar werden verweven en ruimte werd geboden aan helderheid én veelvormigheid en professionele autonomie versus de universiteit als gemeenschap.

Het ontwerpproces werd begeleid door workshops en maquettes die als provocatiemodellen fungeerden. Coenen heeft het gebouw opengebroken en verruimd, met respect voor de kwaliteiten van Quist, die ooit zijn leermeester was. Vides en gevelboxen brengen licht en lucht naar binnen vanuit alle richtingen van het gebouw en ontmoetingsruimten zorgen voor een hele nieuwe dynamiek.

De gangen met afgesloten kamertjes hebben grotendeels plaatsgemaakt voor transparante ruimtes met boekenwanden en glazen dividers, waar de gebruikers zich zelf kunnen verhouden ten opzichte van hun omgeving. Door toepassing van Luxaflex® Duette® Shades, is de transparantie persoonlijk te reguleren, ‘top- down en bottom-up’. Op het warme zuiden, waar veel open werkplekken zijn gesitueerd, is gekozen voor Luxaflex® Rolgordijnen. Deze variant met ‘Panama’ doek van glasvezelgaren, voorzien van een vinylcoating, is gegarandeerd vorm- en kleurvast. Alle gebruikte materialen in het gebouw zijn duurzaam; natuurlijk, neutraal en toekomstbestendig.

Superuse Studios heeft op verzoek van de faculteit de oogstpotentie van het L-gebouw in kaart gebracht. In samenwerking met Rotterdamse ondernemers zijn elementen uit het gebouw van Quist na de ontmanteling omgevormd en opnieuw gebruikt. Zo zijn de meranti kozijnen teruggekeerd als tafels en stoelen. Kunstwerken van jonge leden van de Rotterdamse Stichting Centrum voor Beeldende Kunst zijn geïntegreerd in de architectuur - letterlijk geïncorporeerd - tussen de glazen scheidingswanden. Ze worden becommentarieerd door dichters van platform Letteren 010. Hun gedichten zijn gedrukt op de berken zuilen, waarin de techniek is verwerkt.

Het interieur is tot in de kleinste details geënsceneerd en schept tegelijkertijd de voorwaarden voor een eigen invulling van de gebruikers. Aangename trappen voeren je op natuurlijke wijze door het bouwlichaam. De 'lichthappers’ in het dak brengen levend licht naar binnen dat vervolgens door het hele gebouw wordt getransporteerd, ononderbroken door dwarswanden en gereflecteerd door de licht geschuurde witte muuroppervlakken. En dat is wellicht het belangrijkste, bijna ongrijpbare ingrediënt van deze revitalisatie.