Neuron, campusbreed onderwijscentrum TU/e

Het voormalige Rekencentrum van de Technische Universiteit Eindhoven heette eerst Transitorium, daarna Laplace en is met de herontwikkeling tot campusbreed onderwijscentrum herdoopt als Neuron.

Het oorspronkelijke gebouw is gerealiseerd in de tweede bouwgolf op de TU/e-campus en de architectuur is die tijd was wat minder abstract dan die uit de eerste periode. ‘Gehumaniseerd’ in de woorden van hoofdontwerper S.J. van Embden. Karakteristieke kolommen droegen een uitkragende verdiepingsvloer. Daaraan waren felrode stalen buizen gemonteerd als balustrade en als ondersteuning voor een rechte lamellenluifel op dakrandniveau.

Dat beeld is met de herontwikkeling niet wezenlijk veranderd. Wel is het gebouw nadrukkelijker aan de weg gekoppeld door in de zijgevel een nieuwe entree te maken met een daaraan een koffiehoek en terras gekoppeld.

De rode luifeldragers zijn verwijderd en ingewisseld voor dubbele stalen strips met een heel dun rood voegje ertussen als verwijzing naar hun voorgangers. Die rode kleur is nog op meer plaatsen in het pand gehandhaafd, zoals hier aan de buitenzijde bij de vluchttrappen.

De plek van de oude luifeldragers is nog terug te lezen in de afdekplaatjes die als ornament zijn ingezet in de randen van de verdiepingsvloer. De luifel van metalen lamellen is ingeruild voor een expressieve geknikte variant in geperforeerd staal.

Het perforatiepatroon verwijst naar de oude ponskaarten en dat is niet voor niets. Het gebouw fungeerde bij de realisatie in 1974 namelijk als Rekencentrum en bood plaats aan de eerste computers die toen nog met ponskaarten werkten.

Binnen is er op de begane grond functioneel niet zo heel veel veranderd en zijn er vooral collegezalen te vinden. De rode balusters langs trappen en vides zijn als karakteristiek element behouden.

Achter glas is het grote kunstwerk ‘Loom Room’ van Hella Jongerius te zien dat door de verdiepingsvloer steekt.

Trappen in vides leiden naar de verdieping, die wel drastisch is veranderd.

Vroeger waren hier de computerruimtes gegroepeerd rond acht kleine patio’s. Uit een oogpunt van energie-efficiëntie zijn er vier dicht gezet. Daarvoor is een deel van de stalen dakconstructie uit het middengedeelte hergebruikt. Die kwam vrij door op de plek van de middelste vier patio’s, inclusief het tussenliggende gebied, een nieuw verhoogd dak te maken. Dat wordt ondersteund door een imposante houten constructie volgens de diagonalen van het grote vierkant. Alle kleine vierkante dakdelen zijn aan één punt opgetild zodat driehoekige daklichten de eronder liggende grote studiezaal verlichten

In het midden is een vide die verbinding maakt met de begane grond en daarin staat het kunstwerk van Hella Jongerius.