Poppodium Effenaar

Poppodium Effenaar was sinds 1971 gevestigd in een oude linnenfabriek op deze zelfde locatie. De naam verwijst naar die oorspronkelijke functie: in de fabriek werd een machine gebruikt om materiaal te effenen, een ‘effenaar’. De ligging van de tuin aan de Dommel, achter het gebouw, en het feit dat de Effenaar tijdens de bouw open wilde blijven, waren bepalend voor het nieuwbouwontwerp. De nieuwbouw kon daardoor nog maar weinig grondoppervlakte beslaan en het programma moest gestapeld worden.

Alle programmaonderdelen kregen een eigen, specifiek volume en werden in een logische volgorde geplaatst en als het ware om de grote zaal, de kern van het gebouw, heen gebogen. Dit is buiten aan de gevels af te lezen door de verschillen in kleur en materiaal.

Op deze manier ontstaat er een compact volume waarbij elke programmatische zone aan de grote zaal gekoppeld is. Al oogt dit allemaal wel erg conceptmatig via platte vlakken en erg in zichzelf gekeerd. Dat laatste past dan ook wel weer goed bij deze functie. Het oogt van buiten als een massief blok dat weinig inspeelt op zijn context. Hoewel zeer utilitair, is er functioneel sprake van een goed gebouw. De detaillering is in balans met het ontwerp dat als bruut en bedachte botheid kan worden gekenschetst. De trappartijen tegen de gevels worden niet algemeen positief gewaardeerd. De bekleding ervan was geen lang leven beschoren en moest kortgeleden al door een totaal andere worden vervangen.

Boque

Poppodium Effenaar was sinds 1971 gevestigd in een oude linnenfabriek op deze zelfde locatie. De naam verwijst naar die oorspronkelijke functie: in de fabriek werd een machine gebruikt om materiaal te effenen, een ‘effenaar’. De ligging van de tuin aan de Dommel, achter het gebouw, en het feit dat de Effenaar tijdens de bouw open wilde blijven, waren bepalend voor het nieuwbouwontwerp. De nieuwbouw kon daardoor nog maar weinig grondoppervlakte beslaan en het programma moest gestapeld worden.

Alle programmaonderdelen kregen een eigen, specifiek volume en werden in een logische volgorde geplaatst en als het ware om de grote zaal, de kern van het gebouw, heen gebogen. Dit is buiten aan de gevels af te lezen door de verschillen in kleur en materiaal.

Op deze manier ontstaat er een compact volume waarbij elke programmatische zone aan de grote zaal gekoppeld is. Al oogt dit allemaal wel erg conceptmatig via platte vlakken en erg in zichzelf gekeerd. Dat laatste past dan ook wel weer goed bij deze functie. Het oogt van buiten als een massief blok dat weinig inspeelt op zijn context. Hoewel zeer utilitair, is er functioneel sprake van een goed gebouw. De detaillering is in balans met het ontwerp dat als bruut en bedachte botheid kan worden gekenschetst. De trappartijen tegen de gevels worden niet algemeen positief gewaardeerd. De bekleding ervan was geen lang leven beschoren en moest kortgeleden al door een totaal andere worden vervangen.